Wiele osób planujących zakup pierwszej drukarki 3D pyta, czy wraz z urządzeniem otrzymają oprogramowanie? Odpowiedź brzmi oczywiście TAK! Warto jednak uściślić czym tak naprawdę jest „program do drukarek 3D” i jakie pełni funkcje oraz czym się od siebie różni dedykowane oprogramowanie dla danego urządzenia od rozwiązania typu open-source?
Chociaż ta kwestia jest uniwersalna, w tym artykule skupię się na urządzeniach klasy amatorskiej i desktopowej, tj. drukujących z tzw. filamentu (tworzyw sztucznych w formie żyłki) oraz żywic światłoutwardzalnych.
Czym jest oprogramowanie drukarki 3D i jakie pełni funkcje?
Pierwszą rzeczą jaką należy zrozumieć jest to, że oprogramowanie drukarki 3D służy do przygotowywania projektów do druku 3D, a nie do ich projektowania. Do tego służą całkowicie niezależne programy klasy CAD lub do modelowania 3D.
ZOBACZ: Lista darmowych programów do projektowania pod druk 3D
ZOBACZ: Jak przygotować model do druku 3D?
Na programach do projektowania tworzymy model 3D, który potem będziemy drukować na drukarce 3D (lub też wykonywać go przy użyciu jakiejkolwiek innej metodzie wytwórczej). Model zapisujemy w formacie .STL – najpopularniejszym rozszerzeniu, które czyta każdy program, każdego producenta. Model 3D musi zawierać tylko geometrię (rozmiar i kształt) – wszystkie parametry wydruku 3D ustawiamy już w programie drukarki 3D.
Na programie do drukarki 3D przygotowujemy model 3D do pracy. W pierwszej kolejności umieszczamy go na stole roboczym – a jeżeli chcemy drukować kilka modeli równocześnie, rozkładamy je w optymalny sposób względem siebie.
Czasami bywa, że model 3D został zapisany w takiej pozycji, że drukarka 3D nie będzie w stanie go poprawnie wydrukować – za pomocą oprogramowania pozycjonujemy go w najlepszy sposób z punktu widzenia technologii druku 3D i naszego urządzenia.
W kolejnym kroku ustawiamy szereg parametrów produkcyjnych. Wśród najważniejszych są:
- gatunek materiału – wraz z jego wyborem powinniśmy automatycznie otrzymać właściwą temperaturę druku 3D dla tworzyw sztucznych lub właściwy czas naświetlania dla żywic fotopolimerowych
- wysokość drukowanej warstwy – im niższa, tym lepsza jakość druku, ale dłuższy czas pracy
- wypełnienie modelu – określane w procentach (w żywicach światłoutwardzalnych zwykle jest to albo 100% albo 0%)
- ustawienia podpór (o ile występują)
- ustawienia raftu / brimu / skirtu (tylko dla metody FDM / FFF – w żywicach określamy jedynie parametry raftu).
Ustawień jest oczywiście bez porównania więcej, ale dotyczą one już określonych modeli drukarek 3D, materiału oraz specyfiki samego modelu jaki chcemy wydrukować.
Ostatnim etapem jest edycja struktur podporowych – o ile program do drukarek 3D na to pozwala. Struktury podporowe (supporty) można wygenerować automatycznie, ale dobrej klasy programy pozwalają je edytować ręcznie, co w niektórych przypadkach jest nieocenioną funkcjonalnością.
Dedykowane oprogramowanie vs. open-source
Producentów drukarek 3D możemy podzielić na tych, którzy oferują swoje produkty z własnym, autorskim oprogramowaniem oraz takich, którzy korzystają z gotowych rozwiązań – komercyjnych (np. Simplify3D) lub darmowych – open-source. Niektórzy producenci jak Ultimaker lub PRUSA Research, oferują hybrydę tych rozwiązań – oprogramowanie jest w wersji open-source, ale jest przez nich rozwijane od wielu lat i dostosowane do ich autorskich drukarek 3D (mimo że można używać ich także na innych modelach urządzeń).
Dedykowane, autorskie oprogramowanie jest zawsze lepsze od darmowego. W dużej mierze chodzi tu o fakt, że własny program do drukarek 3D jest doskonale dostosowany do specyfiki danego urządzenia, a nie w jakiś sposób dostosowywane, co wiąże się zawsze z jakimiś kompromisami.
Przykłady autorskich programów:
- GrabCAD Print dla Stratasys [POBIERZ]
- MakerBot Print dla MakerBot
- Z-SUITE dla Zortrax [POBIERZ]
- Voxelizer dla Zmorph [POBIERZ]
- PreForm dla Formlabs [POBIERZ]
Przykłady darmowych programów:
- CURA (rozwijane przez Ultimaker; najlepiej działa z drukarkami 3D tego producenta) [POBIERZ]
- Slic3r (rozwijane przez PRUSA Research pod nazwą PRUSA Slicer) [POBIERZ]
- ChiTuBox [POBIERZ]
- Meshmixer [POBIERZ]
Przykłady programów komercyjnych, gdzie wraz z drukarką 3D producenci oferują licencję na jego użytkowanie (program może też zostać zakupiony niezależnie):
- Simplify3D.
