Henkel Group – jeden z największych koncernów chemicznych na świecie, od wielu lat jest obecny na rynku druku 3D, dostarczając specjalistyczne materiały eksploatacyjne w postaci żywic światłoutwardzalnych wykorzystywanych w metodach SLA i DLP oraz proszków poliamidowych wykorzystywanych w metodach SLS oraz od niedawna MJF (MultiJet Fusion – rozwijanej przez HP). Jednakże firma ma także w ofercie własne drukarki 3D drukujące z żywic. Co ciekawe – mają one bardzo, naprawdę baaardzo długą historię…
Urządzenie o nazwie Loctite PR10 DLP posiada duży jak na tą technikę obszar roboczy na poziomie 192 x 108 x 250 mm i rozdzielczość 100 μm w osiach XY oraz 12 μm – 100 μm w osi Z (zakres zróżnicowany od gatunku żywicy). Maksymalna prędkość druku 3D to 17 mm / godzinę. W zestawie z urządzeniem użytkownik otrzymuje pojemnik na żywicę (EQ PR10 Resin Tray), platformę roboczą (EQ PR10 Build Platform) i komplet akcesoriów i narzędzi (EQ PR10 Starter Kit). Drukarka 3D korzysta z własnych żywic marki LOCTITE, jednakże jest otwarta na materiały innych dostawców. Aktualnie dostępnych jest 8 żywic firmowych (różne kolory oraz elastyczna i transparentna) w cenie 144$ za 1 litr.
Równie ciekawe co sama maszyna jest historia marki Loctite i jej wpływ na rozwój branży druku 3D na świecie. Pierwszą firmą produkującą drukarki 3D na świecie było 3D Systems, założone w 1986 roku przez Charlesa Hula – twórcy technologii stereolitograficznej (SLA) i zarazem technologii przyrostowych w ogóle. Drugą i trzecią firmą które wprowadziły urządzenia stereolitograficzne (czyli pierwsze drukarki 3D) na rynek były francuski koncern chemiczny DuPont oraz właśnie Loctite – amerykański koncern chemiczny, które oficjalnie zadebiutowały w 1988 roku.
Kariera Loctite w branży druku 3D zakończyła się dość szybko, bo już w 1993 roku, a cztery lata później firma stała się częścią Henkela. Teraz marka powraca na rynek i być może uda się jej osiągnąć na nim sukces, który nie był dany 25 lat temu…?
ZOBACZ: HISTORIA DRUKU 3D – CZĘŚĆ 2: początki branży druku 3D na świecie, czyli jak Stratasys sprzedawał drukarki 3D do metalu, a EOS produkował drukarki 3D do żywic
Źródło: www.3dprintingmedia.network
